ความเป็นมาของพุทธวจนสถาน สาขาภาคอีสาน
การเผยแผ่พุทธวัจน์ จากพระโอษฐ์ ที่มีรูปแบบเข้าใจง่ายจะอยู่ในกลุ่มแวดวงของพระอาจารย์คึกฤทธิ์ โสตถิผโล แห่งวัดนาป่าพง และคณะเป็นส่วนใหญ่แต่ก็มีผู้สนใจเข้ามาศึกษามากขึ้นเรื่อยๆ ในส่วนของพระสุจินต์ จิณณธฺมโม ท่านดำเนินกิจกรรมในรูปแบบการนำพระภิกษุ ออกธุดงค์ไปตามเส้นทางต่าง เช่น สระบุรี-เชียงราย เป็นต้นคณะนี้แสวงหาสัจะธรรมจากการธุดงค์ ทุกปีหลังออกพรรษา ไม่เดินบนถนนลาดยาง ลัดเลาะไปตามป่าเขา ลำเนาไพร ตาประสาพระหนุ่ม มุ่งเดินตามรอยพระบาท เอาป่าเขา โคนไม้เป็นที่ศึกษาพระธรรม ปฎิบัติพัฒนาตนเองตามครูบาอารย์สั่งสอนมา มีเครือข่าย ประมาณ 700 กว่ารูป
ต่อมามีสหายธรรมแนะนำพระสุจินต์ จิณณธฺมโม ศึกษาซีดี ธรรมะการแสดงธรรมของพระอาจารย์คึกฤทธิ์ โสตถิผโล ประมาณ 2 ปี จึงได้พบกันและสนทนาธรรมกัน พระอาจารย์สุจินต์จึงนำเสนอพระอาจารย์คึกฤทธิ์ ว่าควรจะได้เผยแผ่ในส่วนถิกษุเพื่อจะให้ภิกษุได้พัฒนาตนเองและแนะนำบอกสอนประชาชนต่อไป ความเห็นตรงกัน จนกระทั้งมีผู้ใจบุญมาบริจาคที่ดินที่ ที่บ้านกุดโง้ง ตำบลวังไทร อำเภอปากช่อง นครราชสีมา ทราบเพียงชื่อว่าคุณชัยณรงค์(ผมไม่ทราบนามสกุล กราบขออภัยอย่างสูง) จำนวน 39 ไร่ดังกล่าว ขออนุโมทนาครับ
พระอาจารย์คึกฤทธิ์ ท่านจึงนำมาเดินดูสถานที่พร้อมมอบให้พระอาจารย์สุจินต์เป็นผู้ดูแลโดยท่ามนำดูที่ดินเองพร้อมคุณชัยณรงค์เจ้าของที่ดิน ตั้งเป็น"พุทธวจนสถาบัน ศูนย์เผยแผ่และฝึกภิกษุภาคอีสาน" ทำไมต้องฝึก? ก็เพราะที่บวชกันอยู่ทุกวันนี้ยังมีบางส่วนที่ไม่ตรงพุทธวัจน์ จึงต้องดำรงชีพ พูด เดิน ยืน นั่ง นอน ให้ตรงตาม พุทธวจน ตลอดนำพุทธวจนมาพูดคุยบอกสอนศึกษากัน น่าจะเป็นการสืบพระศาสนาที่ตรงทางที่สุด (จากคำบอกเล่าของพระสุจิน ครับ)
