อานาปานสติสมาธิ
เป็นเหตุให้ละสังโยชน์ได้
ภิกษุ ท. ! อานาปานสติสมาธิ อันบุคคลเจริญ
แล้ว ทำให้มากแล้ว เป็นไปเพื่อการละสัญโญชน์ทั้งหลาย.
ภิกษุ ท. ! อานาปานสติสมาธิ อันบุคคลเจริญ
แล้ว ทำให้มากแล้ว อย่างไรเล่า จึงเป็นไปเพื่อการละ
สัญโญชน์ทั้งหลาย ?
ภิกษุ ท. ! ในกรณีนี้ ภิกษุไปแล้วสู่ป่า หรือโคนไม้
หรือเรือนว่างก็ตาม นั่งคู้ขาเข้ามาโดยรอบ ตั้งกายตรง ดำรง
สติเฉพาะหน้า เธอนั้น มีสติหายใจเข้า มีสติหายใจออก :
เมื่อหายใจเข้ายาว ก็รู้ชัดว่าเราหายใจเข้ายาว,
เมื่อหายใจออกยาว ก็รู้ชัดว่าเราหายใจออกยาว ;
เมื่อหายใจเข้าสั้น ก็รู้ชัดว่าเราหายใจเข้าสั้น,
เมื่อหายใจออกสั้น ก็รู้ชัดว่าเราหายใจออกสั้น ;
ภิกษุ ท. ! อานาปานสติสมาธิ อันบุคคลเจริญ
แล้ว ทำให้มากแล้ว อย่างนี้แล ย่อมเป็นไปเพื่อการละ
สัญโญชน์ทั้งหลาย.
สังโยชนสูตร มหาวาร. สํ. ๑๙/๔๒๖ - ๔๒๗/๑๔๐๖ - ๑๔๐๗.
